ان کس که زیاد میخندد در افسوس لبخند واقعی غرق است...

   چشمانش برق میزند...نه از شوق!!!!!

             بلکه از خیسی شب های گذشته...

رازهایی در سینه دارد ...

                   از جنس شیشه های شکسته...

    رازهایی که در اعماق دلت فرو میرود و پاره پاره...

ان کس که زیاد میخندد...

            بی بهانه میخندد...

                      دروغین میخندد...

بدان هیچ شادی در درونش نیست...

بدان شوقی برای ادامه ندارد...

    سخت تر از تحمل سختی ها...

    تقلایی ست که برای شاد بودن میکند...

    شاد بودن که هیچ. برای شاد نشان دادن میکند...

حواستون به اونایی که با صدای بلندی بر سر موضوعات

           واهی میخندن باشد...

     انها بی صدا و ارام ارام فرو میریزند...

روزی میرسد...

که هم طراز خاکستر...در اسمان خاکستری پوچ میشوند!

انهایی که زیاد میخندند...

درخلوت چشمهای خیسشون بی وقفه میبارد...

در خودشان میشکنند...

    و هیچ وقت دلشون نمیاد که

              دیگرانی هم...

   مانند خودشان اینگونه بلند بخندن.....