اولین پروانه ها

پروانه های زندگیم

یکی یکی پرکشیدن

شهد قلبم روچشیدن

و بی صدا پریدن

من رو در فصل خزان

تنها گذاشتن

باد اومد و

معنای زندگی رو

با خودش برد

گلبرگهای خاطراتم رو

در هوا پخش کرد و

گردباد اومد

و اونا روخورد

با اینکه ساقه ای استوار دارم

و شاخه ای کوچک و ناز

که دنیا روبدون اونها نمی خوام

اما نگاه من

رو به دنیا نیست

ترانه هام مال امروز و فردا نیست

حتی آوازم بی صدا شد

چون سکوت پروانه ها شد

چرا فراموشم نمیشه

خاطرات رنگیشون

انگار که سالهاست

می شناختمشون

چون اگر باز بهار بیاد

پروانه های زیباتر بیان

باز فراموش نمیشن

اونایی که اولین بار دیدم

عشقهای اول همینن

خاطراتشون موندنی ان